شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه تیشینه گزارش خطا نوروز بلمازندرانگیلانجشنآییننوروز مراسم نوروز بل را از دست ندهیدایران بزرگ دارای مجموعه ای از فرهنگ‌ها و آداب و رسوم مختلف در گوشه گوشه‌ی آن می‌باشد و این تنوع فرهنگی سبب زیباتر شدن این سرزمین شده استنوروز بل (آتش نوروزی) نام جشنی است که در نخستین روز از "نوروز ما" برگزار شده و این روز آغاز سال دیلمی بوده و به مناسبت بزرگداشت آن شعله نوروزی افروخته میشود. برای سپاسگزاری از خداوند در نوروز بل دور یکدیگر جمع می‌شدند و به شکرانه نعمت آتش روشن می‌کردند و سال جدید "خراجی" را به یکدیگر تبریک می‌گفتند.«نوروز بل» جشنی است که در عصِر آخرین شب سال از تقویم دیلمی، یعنی آخرین روز «اسپندارما» و شب اولین روز سال یعنی «نوروز ما» برگزار میشود.«بَل» در لفظ مردم کوهستان یا «وَل» در تلفظ جلگه گیلان، به معنی شعله آتش بوده و نورز بل به معنی «آتش نوروزی» است.روشن کردن آتش توسط سرگالش، در واقع اعلام سال جدید بود و چون در مرتفع‌ترین قله کوه آتش روشن می‌شد، آغاز کوچ را به دیگر دامداران خبر می‌داد و اعلام می‌کرد که فصل بردن دام به پایین کوه فرا رسیده است.«نورز بل» نیز مانند نورز ایرانیان با دید و بازدید همراه است و مردم پس از غروب در کنار گرمای آتش به دیدار هم رفته و ضمن خواندن سرودهای محلی مخصوص این آیین، یکدیگر را بغل کرده و روبوسی می‌کنند. تمیز کردن خانه ها، پوشیدن لباس‌های نو و پخت انواع نان‌های محلی و شیرینی‌های سنتی و.. نیز از دیگر مراسمات این جشن بود.این هنگام مناسب‌ترین زمان برای پرداخت مالیات و خراج به حاکمان بود، از این روی با انتخاب یک روز کبیسه به نگاه داشت سال مبادرت ورزیدند و انجام این کار نخستین تجربه و اقدام در انتخاب سال و مبدا خراجی در گاهشماری‌های ایرانی است.مراسم آغاز سال جدید (نوروز بل) به طور متغیر وابسته به محل برگزاری و نحوه قرار دادن پنج روز کبیسه بین سیزدهم تا هفدهم مرداد ماه برگزار میشود.در روز نوروزبل و در هنگام غروب خورشید، آتشی روشن می‌کنند. مردم هیزم بسیاری جمع می‌کنند تا آتشی بزرگ بر بلندای تپه یا منطقه ای وسیع برپا کنند، تمام اهالی با لباس هایی زیبا و آراسته، هیزمی شعله ور به زیر چوب‌ها می‌گیرند و در جشن شرکت می‌کنند. 10 مرد با لباسی سنتی، با کلاه و شولای گالشی از میان جمعیت گذشته و خودشان را به دور آتش بزرگی که برپا شده می‌رسانند، نوازنده‌های محلی هم آواز خوانده و موسیقی محلی را با شوری بی نظیر می‌نوازند.همه خوشحال اند و با صدای بلند می‌خوانند :گروم گروم گروم بل (با صدای پرهیبت سوختن هیزم و برکشیدن شعله)نوروز ما و نوروز بل (نوروز ماه و شعله آتش نوروزی)نو سال ببی، سال سو (سال تازه باشد و سال روشنائی)نو بدی خؤنه واشو (تازه باشد و تازه شود و خانه آباد و با برکت)و بعد از پایان آواز، موسیقی و پایکوبی، اهالی خودشان را به همدیگر رسانده و در حال روبوسی می‌گویند : " نوروزبل مبارک ببی" ، " نو سال ببی سال سو" که معنایش میشود تبریک سال نو. حتی گفته شده در گذشته، مردم لباس‌های کهنه ای که نمی‌خواستند در سال بعد از آن استفاده کنند را در آتش می‌سوزانند و در کنار شعله هایش که در گذشته آن را جزو مقدسات می‌دانستند، خدا را تسبیح گفته و از او برای سال جدید، طلب خیر و نیکی، سلامتی و برکت می‌کردند، حتی معتقد بودند که روشن کردن آتش در نوروزبل باعث میشده تا در زمستان سرمای هوا و بارش برف کمتر شود.بنا به روایتی دیگر فلسفه آیین نوروزبل را " آئین خراجی" دانسته اند به این معنا در زمانی که گالشان گندم خود را درو کرده، گل گاوزبان و فندق را به بازار عرضه می‌کردند و از گوسفندان خود شیر و دیگر محصولات لبنی را به دست می‌آوردند وقت آن می‌رسید تا اجاره، خراج یا مالیات خود را به ارباب یا فئودال بپردازند و سهم خود را برداشت کنند.سال دیلمی دوازده ماه و 30 روز دارد به علاوه پنج روز اضافه به نام پنجیک که به پایان ماه هشتم اضافه میشود که روی هم رفته 365 روز است و هر چهار سال یکبار یک روز به عنوان کبیسه به نام ویشک بر پنج روز پنجیک اضافه میشود. ارسال مطالب بیشتر
مراسم نوروز بل را از دست ندهیدایران بزرگ دارای مجموعه ای از فرهنگ‌ها و آداب و رسوم مختلف در گوشه گوشه‌ی آن می‌باشد و این تنوع فرهنگی سبب زیباتر شدن این سرزمین شده استنوروز بل (آتش نوروزی) نام جشنی است که در نخستین روز از "نوروز ما" برگزار شده و این روز آغاز سال دیلمی بوده و به مناسبت بزرگداشت آن شعله نوروزی افروخته میشود. برای سپاسگزاری از خداوند در نوروز بل دور یکدیگر جمع می‌شدند و به شکرانه نعمت آتش روشن می‌کردند و سال جدید "خراجی" را به یکدیگر تبریک می‌گفتند.«نوروز بل» جشنی است که در عصِر آخرین شب سال از تقویم دیلمی، یعنی آخرین روز «اسپندارما» و شب اولین روز سال یعنی «نوروز ما» برگزار میشود.«بَل» در لفظ مردم کوهستان یا «وَل» در تلفظ جلگه گیلان، به معنی شعله آتش بوده و نورز بل به معنی «آتش نوروزی» است.روشن کردن آتش توسط سرگالش، در واقع اعلام سال جدید بود و چون در مرتفع‌ترین قله کوه آتش روشن می‌شد، آغاز کوچ را به دیگر دامداران خبر می‌داد و اعلام می‌کرد که فصل بردن دام به پایین کوه فرا رسیده است.«نورز بل» نیز مانند نورز ایرانیان با دید و بازدید همراه است و مردم پس از غروب در کنار گرمای آتش به دیدار هم رفته و ضمن خواندن سرودهای محلی مخصوص این آیین، یکدیگر را بغل کرده و روبوسی می‌کنند. تمیز کردن خانه ها، پوشیدن لباس‌های نو و پخت انواع نان‌های محلی و شیرینی‌های سنتی و.. نیز از دیگر مراسمات این جشن بود.این هنگام مناسب‌ترین زمان برای پرداخت مالیات و خراج به حاکمان بود، از این روی با انتخاب یک روز کبیسه به نگاه داشت سال مبادرت ورزیدند و انجام این کار نخستین تجربه و اقدام در انتخاب سال و مبدا خراجی در گاهشماری‌های ایرانی است.مراسم آغاز سال جدید (نوروز بل) به طور متغیر وابسته به محل برگزاری و نحوه قرار دادن پنج روز کبیسه بین سیزدهم تا هفدهم مرداد ماه برگزار میشود.در روز نوروزبل و در هنگام غروب خورشید، آتشی روشن می‌کنند. مردم هیزم بسیاری جمع می‌کنند تا آتشی بزرگ بر بلندای تپه یا منطقه ای وسیع برپا کنند، تمام اهالی با لباس هایی زیبا و آراسته، هیزمی شعله ور به زیر چوب‌ها می‌گیرند و در جشن شرکت می‌کنند. 10 مرد با لباسی سنتی، با کلاه و شولای گالشی از میان جمعیت گذشته و خودشان را به دور آتش بزرگی که برپا شده می‌رسانند، نوازنده‌های محلی هم آواز خوانده و موسیقی محلی را با شوری بی نظیر می‌نوازند.همه خوشحال اند و با صدای بلند می‌خوانند :گروم گروم گروم بل (با صدای پرهیبت سوختن هیزم و برکشیدن شعله)نوروز ما و نوروز بل (نوروز ماه و شعله آتش نوروزی)نو سال ببی، سال سو (سال تازه باشد و سال روشنائی)نو بدی خؤنه واشو (تازه باشد و تازه شود و خانه آباد و با برکت)و بعد از پایان آواز، موسیقی و پایکوبی، اهالی خودشان را به همدیگر رسانده و در حال روبوسی می‌گویند : " نوروزبل مبارک ببی" ، " نو سال ببی سال سو" که معنایش میشود تبریک سال نو. حتی گفته شده در گذشته، مردم لباس‌های کهنه ای که نمی‌خواستند در سال بعد از آن استفاده کنند را در آتش می‌سوزانند و در کنار شعله هایش که در گذشته آن را جزو مقدسات می‌دانستند، خدا را تسبیح گفته و از او برای سال جدید، طلب خیر و نیکی، سلامتی و برکت می‌کردند، حتی معتقد بودند که روشن کردن آتش در نوروزبل باعث میشده تا در زمستان سرمای هوا و بارش برف کمتر شود.بنا به روایتی دیگر فلسفه آیین نوروزبل را " آئین خراجی" دانسته اند به این معنا در زمانی که گالشان گندم خود را درو کرده، گل گاوزبان و فندق را به بازار عرضه می‌کردند و از گوسفندان خود شیر و دیگر محصولات لبنی را به دست می‌آوردند وقت آن می‌رسید تا اجاره، خراج یا مالیات خود را به ارباب یا فئودال بپردازند و سهم خود را برداشت کنند.سال دیلمی دوازده ماه و 30 روز دارد به علاوه پنج روز اضافه به نام پنجیک که به پایان ماه هشتم اضافه میشود که روی هم رفته 365 روز است و هر چهار سال یکبار یک روز به عنوان کبیسه به نام ویشک بر پنج روز پنجیک اضافه میشود.
