گیاه دارویی شنگ

شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه

دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید.

گیاهان دارویی فارس اصفهان شنگ

گیاه دارویی شنگ

شنگ
(گویش کردی کرمانجی-قشلاقی=اسپنگ)
برگ‌های گیاه شنگ از خونریزی معده جلوگیری می کند. اگر مسموم شدید از ریشه این گیاه استفاده کنید. برای رماتیسم مفید است و آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین می‌‌برد. برای مسلولین نفع بسیار دارد. گل این گیاه را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت التیام آن برای سوختگی پی ببرید.
فارسی این گیاه شنگ است، در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله و در خراسان ریش بز خالدار خطاب می‌‌کنند. به این گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می گویند.
ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می‌‌کند. ریشه شنگ خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم‌ها می‌باشد. از برگ‌های شنگ در سالاد استفاده می‌‌کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می‌‌خورند، چون بسیار خنک می‌‌باشد خوردن برگ‌های شنگ اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد همچنین از خون ریزی سینه جلوگیری می‌‌کند و برای مسلولین نافع است.
ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خون ریزی، از برگش قوی‌تر است. پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم‌های چرکی و متعفن سودمند می باشد. ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند. ضماد گل شنگ با موم، جهت سوختگی با آتش مفید است. حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می‌‌دانست. عصاره گیاه شنگ که در طب سنتی ایران طرثوت خوانده شده است پادزهری قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می‌‌رود. برای معالجه نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگ را تجویز کرده اند.
اگر این گیاه را پُختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ در آب جوشانده آن جمع می‌‌شود، عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخم‌های جلدی مفید است.