در کتیبه‌های تخت جمشید می‌توان کنده کاری‌های انار را مشاهده نمود و این خود نشانه شناخت ایرانیان از انار و کشت و کار آن در ایران باستان بوده، به طوری که در تمامی استان‌های کشور در حاشیه کویر مرکزی از قدیم الایام کشت و کار انار به عنوان یک محصول اقتصادی رونق ویژه ای داشته و امروزه به عنوان یک محصول صادراتی عمده منبع درآمد اقتصادی کشاورزان است.
تقریبا یک سوم زمین‌های ایران قابلیت کشاورزی را دارند و پیوند ناگسستنی کشور با طبیعت زمینه ساز برگزاری بسیاری از جشنهای ایرانیان از دیرباز بوده است.
جشن انار یکی از آیینهای دیرینه برای شکرگزاری و سپاس از پروردگار برای برداشت محصول به شمار می‌رود، که در بسیار از استان‌های کشور از جمله ساوه همچنان پابرجا باقی مانده است.
«جشن خرمی»،یکی از همین جشنهای دیرینه است که با وجود تحول اساسی در شیوهی برداشت آن،هنوز هم کم وبیش در برخی نقاط ایران برگزار می‌شود. فلسفه ی پیدایی جشنهای برداشت محصول که توأم با شکر و سپاس به درگاه خداوند آفرینش بوده است،اصولا به حرمت و تقدسی برمیگردد که ایرانیان برای طبیعت و آنچه که از آن به دست می آید، قائل بوده اند.بی جهت نیست که بسیاری از جشنهای ایرانیان از دیرباز به نوعی با طبیعت پیوند تنگاتنگ داشته است.
طبق سنت معمول، هرساله یک روز جمعه در فاصله ی روزهای ۲۰ تا ۲۵ مهر،مردم روستا راهی مزارع انار میشوند تا به برداشت محصول اقدام کنند.
تا پیش از این روز کسی مجاز به برداشت محصول انار مزرعه ی خود نیست و درست از همین روز که همگان به انارچینی میپردازند،در واقع قرق انارچینی شکسته می‌شود.چنانکه میگویند،اگر کسی یا کسانی پیش از روز معین،انارچینی کنند،در عرف مردم روستا مغضوب واقع میشوند و باید در انتظار مجازات متعارف باشند.رعایت این امر حاکی از تعهد به حفظ آداب و سنن گذشته است.
یکی از کارکردهای این گونه آیین ها، گرد آمدن اهالی، اقوام، معرفی فرهنگ بومی و راهکاری در جهت جذب گردشگر به مناطق است، به طوری که هریک از اقوام ایرانی، به شکرانه برداشت محصول در طول سال کشت و برداشت جشن شکرگذاری برپا می‌کنند.
منبع:
http://www.yjc.ir
http://www.iqca.ir/post/220230
http://vista.ir
http://khabarfarsi.com/ext/6468082
