قدمت دهدشت به
دوره ساسانی بر می‌گردد و در دوران صفویه به اوج توسعه و رونق خود رسید ، آثار متعددی نیز از دوران قاجار در
بافت قدیم این شهر برجای مانده است.این شهر در گذشته‌های دور جزو بلاد شاپور بود و توجه به قدمت و عظمت آن به عنوان مرکز "بلاد شاپور"مبدا تحولات عظیم تاریخی و اجتماعی در جنوب کشور بود.
این شهر به واسطه قرار گرفتن بر سر راه پایتخت صفویان به بنادر جنوبی و نیز نزدیکی به شهر ارجان نقش مؤثری در اقتصاد به خصوص تجارت آن زمان ایفا می‌کرده است.
گچ‌بری‌ها، طاق و قوس‌های زیبای این
بافت جان تازه‌ای به این مجموعه شگفت‌انگیز داده، به طوری که هر فرد آگاه به مسائل معماری و فرهنگی را مجذوب و متحیر می‌سازد.
مجموعه بناهای
بافت قدیم شامل برج و باروی گرداگرد شهر، ارگ قدیمی، مساجد، حمام‌ها، کاروانسرا، زیارتگاه‌ها هر یک سندی از قدمت و صلابت این شهر کهن هستند.
این شهر از جمله شهرهای قدیمی است که ساکنان آن توانسته بودند با ایجاد قنات‌های طویل از فاصله دور، آب دشت‌های اطراف و آب انبارها را با آبراه‌های متعدد به درون شهر انتقال داده و برای آبیاری، کشاورزی و آب شرب استفاده کنند که پس از گذشت سال‌ها هنوز آثار این قنات‌ها و فاضلاب در معابر این شهر به چشم می‌خورد.
از
...مشاهده کامل متن جمله آثار ماندگار بافت تاریخی دهدشت کاروانسرای این شهر است که در جنوب غربی این شهر قدیمی واقع شده است.
کاروانسرای بافت تاریخی دهدشت در ضلع غربی بافت تاریخی دهدشت و در کنار مجموعه حمام کاروانسرا ، امامزاده ابراهیم و امامزاده جابر واقع شده است . بنای فوق از جمله آثار شهر دوره اسلامی صفوی است که با دو ورودی در شمال و جنوب ساخته شده است .
بنا شامل حیاط و حجره‌های چهار طرف آن است. تعداد این حجره‌ها 38 عدد و بعضی از آنها به همدیگر راه دارند. بنا با سنگ و گچ که از معادن اطراف شهر تأمین می‌شده، ساخته شده است.
کف حیاط با سنگ‌های لاشه‌ای بزرگ سنگفرش شده و سطح حیاط اندکی پایین‌تر از کف حجرات است. در حیاط چاه آبی برای تامین آب موردنیاز کاروانیان به چشم می‌خورد.
حجره‌ها با طاق‌های جناغی پوشش داده شده و همگی یک ایوان کوچک در جلوی خود دارند.
در داخل ایوان‌ها طاقچه‌هایی برای گذاشتن اشیا و نیز دودکش تعبیه شده است. یک راه‌پله مارپیچ در ضلع شمالی ارتباط حیاط با پشت‌بام را تسهیل می‌کرده است. این کاروانسرا که به طور کامل تخریب شده بود در سال 1369 با آزادسازی منطقه دهدشت، در قسمت پی بنا در عمق دو متری مورد شناسایی قرار گرفت و عملیات خاکبرداری و آوار برداری از آن آغاز شد.
در عملیات خاکبرداری تمام قسمت‌های بنا مشخص شد و بعد در سال‌های 79 و 78 اقدامات مرمتی شامل سنگفرش حیاط، آجرکاری پوشش بام، تعمیر حجرات جلوی کاروانسرا انجام شده است.
این بنای تاریخی در سال 1379 با شماره 3551 در فهرست آثار تاریخی به ثبت ملی رسیده است.
منبع:
http://www.farsnews.com/
http://www.mojnews.com/
http://sarfariyabcity.blogfa.com/
