جلوه‌های طبیعت زیبا و منحصر به فرد شاهرود٬ قاره کوچک به حدی است که گاهی اوقات در معرفی آنها ناتوان هستیم. آبشار و قندیلهای یخی آوستا ابرسج یکی از جاذبه‌های گردشگری کمتر شناخته شده شهرستان شاهرود است که اقتضای فصل زمستان است.
ویژگیهای بی نظیر و خاص این منطقه در کمتر جای دیگری یافت میشود.
نواحی کوهستانى در فصول مختلف سال مکانى مناسب براى گردشگران طبیعت تلقی میشود تا ساعاتی را به دور از هیاهوى شهر در دامنه هاى کوهستان و دره هاى خوش آب و هوا سپرى کنند.
قندیلهای یخی دره آوستای ابرسج که در دامنۀ عظیم قلۀ شاهوار قرار دارد٬ یکی از موارد یاد شده میباشد.
در فصل زمستان٬ سپیدی برف بر روی کوهساران٬ چهرهاى دلربا به آن داده و چشم اندازى زیبا را خلق می‌نماید. البته توضیح در مورد گستره عظیم شاهوار و زیباییهای نهفته در سلسله جبال البرز شرقی که در منطقۀ شاهرود به اوج میرسد خود مجال و فرصت جداگانهای را می‌طلبد.
به گفته کهنسالان روستای ابرسج٬ نام منطقۀ آوستا به دلیل قداستی که برای آب جاری در این منطقه قائل بوده اند برگرفته از اَوستا است. وجود قلعهای تاریخی و درخت انُارس یا اََورس در این منطقه بیانگر غنای تاریخی و طبیعی آن است.
آبشار و قندیلهای یخی آوستا در فاصلۀ 15 کیلومتری شمال شاهرود قرار دارد. بعد از طّی مسافتی به طول 6 کیلومتر از مسیر شاهرود به مجن به سمت منطقۀ اقبالیه تغییر مسیر داده و از آنجا به بعد قدم در درّهای پر رمز و راز و زیبا خواهیم گذاشت.
در ابتدای دره آوستا پیرمردی تنها در مزرعه کوچکش زندگی میکند٬ با چند گوسفند و مرغ و خروس. نام او اقبال است. مردی ادیب که شعرهای زیبایی میسراید. کرسی گرم کلبه عمو اقبال با چای بابونه پذیرای کوهنوردان در روزهای سرد زمستان است.
پوشش گیاهی این منطقه تنوع بسیار دارد٬ از درختچه هایَگون و زرشک تا درختان استوارُارس و درختان همیشه سبز تا بالاترین ارتفاعات قلّۀ شاهوار نمایان است و از نظر گونه‌های جانوری تنوع خاصی دارد.
میتوان به گونه هایُبز٬َکل٬ میش٬ قوچ٬ پلنگ٬ خرس و پرندگانی همچون عقاب و کبک اشاره کرد. در فصل بهار دامنه‌های دو طرف دره منتهی به آبشار پوشیده از گیاه "دازه" با گلهای بنفش بسیار زیبا و دیدنی خودنمایی میکند.
دازه در اصطلاح محلی به "بالش خرس" مشهور است.
نوای آب و آواز کبکها تا رسیدن به قندیلهای یخی گوش و جان شما را نوازش خواهد داد. آنچه ما را مبهوت میکند گرمای نسبی مسیر دره در این فصل سال است. شاید هیجان دیدن قندیل هاست که سرمایی حس نمیشود.
شکل گیری قندیلها معمولاً از اوایل دی تا اواخر اسفند ماه ادامه دارد هنگام پیاده روی در طول مسیر٬ یخ‌ها با اشکال زیبا در کنار جویبار بسته شده و تلألو نور خورشید با عبور از آن٬ رنگین کمان منشورگونهای بر روی صخرهها و گلسنگهای مجاورش چشم نوازی میکند.
گویی اشک تنهایی صخره بر گونه اش قندیل بست است.
پس از طی یک ساعت پیاده روی در مسیر رودخانه پای به درّهای اعجاب انگیز میگذاریم. در ورودی دره خبری از قندیلها نیست. شیب کمی را با احتیاط به سمت بالا طی میکنیم و بعد از لحظاتی که نگاه را به بالا میگیریم از آنچه که در مقابل خود میبینیم دچار بهت و حیرت میشویم و ناخودآگاه فریاد شادی بلند میشود.
شوق دیدن عظمت آنها قابل کتمان نیست.
شوق دیدن قندیلها ما را به پیشروی بیشتر سوق میدهد و هر چه که به پیش میرویم خود را فراموش کرده و در فرازی زیبا از قدرت خالق هستی به تماشا مینشینیم آنجا که روحت را جلا میدهد و جانت را صفا ...
منبع :http://www.tabnak.ir/
