شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه منیره السادات میرآقاپور گزارش خطا زیلوصنایع دستیزیلوبافی زیلو بافی از هنرهای اصیل کویر نشینان ایران..زیلو هرچند به ظاهر یک دستبافته نخی ساده است، اما بررسی فنون و تکنیک بافت آن نشان می‌دهد که غنای فرهنگی و فکر و اندیشه بارور شده‌ای دارد.زیلو نوعی زیرانداز و کف‌پوش دست‌بافت است که با نخ بافته می‌شود و شباهت زیادی به حصیر دارد. زیلو محصولی قدیمی و تاریخی است. زیلو بافی از هنرهای اصیل فردوس بوده و ناصر خسرو در سفرنامه خود به وجود 400 دستگاه زیلو بافی در شهر تون اشاره کرده است.بیشتر مردم و حتی برخی از پژوهشگران فرقی بین زیلو وگلیم قایل نیستند، در حالیکه این دو دستبافته هم از نظر موادخام مصرفی و هم از لحاظ نوع بافت فرق زیادی با هم دارند.در زیلو تکنیک‌های پیچیده‌ای به کار گرفته می‌شود که نظیر آن نه تنها در گلیم بلکه در کمتر دستبافته‌ای به چشم می‌خورد. زیلو با زندگی جامعه کشاورز و روستایی سازگاری دارد، زیرا تار و پود آن از پنبه به دست می‌آید و گلیم با معیشت دامداری و شیوه تولید عشایر متناسب است.مصالح گلیم بیشتر از پشم است و مناسب برای مناطق سردسیر و مصالح زیلو از نخ پنبه است و مناسب برای مناطق گرمسیر به ویژه حاشیه کویر است با این حال به نظر می‌رسد زیلو مرحله تکامل یافته‌تر گلیم بافی است.نقوش به کار رفته در زیلو طرح‌های هندسی و در برخی موارد نوشته‌ها به صورت کتیبه است.زیلو برخلاف سایر فرش‌های تولید شده در ایران از تنوع رنگ کمی برخوردار است و رنگ‌های بکار رفته در زیلو مانند سایر مواد آن در منطقه تهیه می‌شده است.به طور کلی زیلوها از نظر کاربرد و رنگ به ۳ دسته تقسیم می‌شوند؛ زیلوهایی با رنگ آبی و سفید که مختص مساجد و اماکن متبرکه است، زیلوهایی که با رنگ آبی و قرمز بافته می‌شوند و برای مصارف خانگی به کار می‌روند و زیلوهایی با رنگ سبز و قرمز که مرغوب‌ترین نوع زیلو است. ارسال مطالب بیشتر
زیلو بافی از هنرهای اصیل کویر نشینان ایران..زیلو هرچند به ظاهر یک دستبافته نخی ساده است، اما بررسی فنون و تکنیک بافت آن نشان می‌دهد که غنای فرهنگی و فکر و اندیشه بارور شده‌ای دارد.زیلو نوعی زیرانداز و کف‌پوش دست‌بافت است که با نخ بافته می‌شود و شباهت زیادی به حصیر دارد. زیلو محصولی قدیمی و تاریخی است. زیلو بافی از هنرهای اصیل فردوس بوده و ناصر خسرو در سفرنامه خود به وجود 400 دستگاه زیلو بافی در شهر تون اشاره کرده است.بیشتر مردم و حتی برخی از پژوهشگران فرقی بین زیلو وگلیم قایل نیستند، در حالیکه این دو دستبافته هم از نظر موادخام مصرفی و هم از لحاظ نوع بافت فرق زیادی با هم دارند.در زیلو تکنیک‌های پیچیده‌ای به کار گرفته می‌شود که نظیر آن نه تنها در گلیم بلکه در کمتر دستبافته‌ای به چشم می‌خورد. زیلو با زندگی جامعه کشاورز و روستایی سازگاری دارد، زیرا تار و پود آن از پنبه به دست می‌آید و گلیم با معیشت دامداری و شیوه تولید عشایر متناسب است.مصالح گلیم بیشتر از پشم است و مناسب برای مناطق سردسیر و مصالح زیلو از نخ پنبه است و مناسب برای مناطق گرمسیر به ویژه حاشیه کویر است با این حال به نظر می‌رسد زیلو مرحله تکامل یافته‌تر گلیم بافی است.نقوش به کار رفته در زیلو طرح‌های هندسی و در برخی موارد نوشته‌ها به صورت کتیبه است.زیلو برخلاف سایر فرش‌های تولید شده در ایران از تنوع رنگ کمی برخوردار است و رنگ‌های بکار رفته در زیلو مانند سایر مواد آن در منطقه تهیه می‌شده است.به طور کلی زیلوها از نظر کاربرد و رنگ به ۳ دسته تقسیم می‌شوند؛ زیلوهایی با رنگ آبی و سفید که مختص مساجد و اماکن متبرکه است، زیلوهایی که با رنگ آبی و قرمز بافته می‌شوند و برای مصارف خانگی به کار می‌روند و زیلوهایی با رنگ سبز و قرمز که مرغوب‌ترین نوع زیلو است.
