فواره تروی بزرگترین فواره دوران باروک در
رم و یکی از معروف‌ترین آب نماهای جهان است.ارتفاع این فواره ۲۶ متر و عرض آن ۲۰ متر است.این آبنما که در محل تقاطع یک سه راه واقع شده، نقطه پایانی آکوا ورجینه امروزی است.
خود آکوا ورجینه حاصل احیای آکوا ویرگو (یکی از قنات‌های باستانی
رم) است که وظیفه تامین آب روم را بر عهده داشت. در سال ۱۹ پیش از میلاد مسیح و با کمک یک (گفته می‌شود) باکره، متخصصان رومی منبع آبی پاکیزه را در ۱۳ کیلومتری شهر
رم شناسایی کردند.
این
صحنه در نمای امروزی آبنما به تصویر کشیده شده است. گرچه راه پایانی که به آن چشمه کشیده شد، بدلیل غیر مستقیم بودن، ۲۲ کیلومتر طول دارد. آکوا ویرگو آب را به حمام‌های آگریپا می‌رساند و تا چهارصد سال در خدمت روم بود.در زمان حصر روم (۵۳۸–۵۳۷) و برای از بین بردن زندگی شهری درآن، قنات‌ها تخریب می‌شدند و رومیان قرون وسطایی برای تامین آب، ناچار به آب کشیدن از چاه‌های آلوده و رودخانه تیبر روی آوردند.
در سال ۱۶۲۹، پاپ اوربان هشتم که چشمه قبلی را به اندازه کافی هیجان انگیز نمی‌دید از جیان لورنزو برنینی می‌خواهد تا طراحی نوسازی‌های ممکن را انجام دهد.
اما با درگذشت پاپ، این پروژه
...مشاهده کامل متن رها شد. گرچه پروژه برنینی هرگز ساخته نشد اما تاثیر بسیار وی بر روی آبنما هنوز قابل مشاهده است. یک طرح اولیه تاثیرگذار و جالب از پیترو دا کورتونا در موزه آلبرتینا در وین نگهداری می‌شود.
همچنین طرح هایی از اوایل قرن هجدهم میلادی وجود دارند که بیشتر بدون امضا هستند.
در دوران باروک، رقابت برای طراحی ساختمان ها، آبنماها و حتی پله‌های اسپانیایی بالا می‌گیرد. در سال ۱۷۳۰، پاپ کلمنت دوازدهم مسابقه ای ترتیب داد که در آن نیکولا سالوی به آلساندرو گالیله می‌بازد اما واکنش به پیروزی یک نفر از فلورانس باعث شد تا سالوی برای انجام کار آبنما گمارده شود.کار در سال ۱۷۳۲ آغاز شد و در سال ۱۷۶۲ سال‌ها پس از مرگ سالوی تکمیل شد و پیترو براچی نیز اوکئانوس (خدای تمامی آب ها) را در مرکز طاقچه آبنما قرار داد.
پیش از مرگ سالوی در سال ۱۷۵۱، وی اطمینان حاصل می‌کند که نشان بی قواره یک آرایشگر لجوج، مجموعه را ضایع نمی‌کند. به همین دلیل او آن نشان را پشت آسو دی کوپپه (آس جام) پنهان کرد.
آبنمای تروی در سال ۱۷۶۲ بدست جوزپه پانینی تکمیل شد. او نشانه‌های کنونی را به جای مجسمه‌های آگریپا و تریویا (باکره رومی) که قبلاً در نظر گرفته شده بودند قرار می‌دهد.در سال ۱۹۹۸، سنگ کاری‌ها جلا داده شدند و تمامی ترک‌ها و قسمت‌های فرسوده، بدست هنرمندان چیره دست مرمت شد و آبنما به پمپ‌های گردش آب مجهز شد.در ژانویه ۲۰۱۳ اعلام شد که شرکت مد ایتالیایی فندی، پشتیبانی مالی ۲.۲ میلیون یورویی برای بزرگترین مرمت در تاریخ آبنما را بر عهده گرفته است.
ساختمان پولی زمینه فواره را تشکیل می‌دهد و با ستون‌های قرنتی، دو طبقه اصلی بنا به هم پیوند خورده اند. رام کردن دریاها درونمایه پیش آمدگی سترگی ست که در آن آب و سنگکاری در هم آمیخته اند و میدان کوچک را پر کرده اند.
تریتون در حال رام کردن هیپوکامپ ها، صدف اوکئانوس را هدایت می‌کند. در طاقچه سمت راست اوکئانوس، وفور از کوزه اش آب می‌پاشد و در سمت چپ، سلامتی جامی در دست دارد که ماری از آن می‌نوشد.
بر اساس یک داستان سنتی، اگر یک بازدید کننده سکه ای داخل آب فواره پرتاب کند، روزی به رم بازخواهد گشت. برآورد می‌شود که روزانه ۳۰۰۰ یورو در فواره ریخته می‌شود.
این پول برای سوپرمارکتی برای نیازمندان رم مورد استفاده قرار می‌گیرد و البته هر از گاهی تلاش هایی برای سرقت این سکه‌ها از درون آب صورت می‌گیرد.
این آبنما در فیلم‌های ماندگاری همچون تعطیلات در رم به کارگردانی ویلیام وایلر و با هنرپیشه گی آدری هپبورن و گرگوری پک و زندگی شیرین به کارگردانی فدریکو فلینی و با هنرپیشه گی مارچلو ماسترویانی و آنیتا اکبرگ به تصویر کشیده شده است.
منبع:fa.wikipedia.org
http://tavazonnews.ir/
