شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه دوست گرامی برای آشنایی با گشت و گذارهای دیگر دوستان از شبکه اجتماعی تیشینه دیدن کنید. مشاهده شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه محمود عاشوریان گزارش خطا لاهیجانمراسم چهل منبرمراسم چهل منبردربعضی از شهرستان های گیلان در شبِ پیش از دهمِ محرّم (عاشورا)، یعنی بعد از اذان مغربِ نهم محرّم(تاسوعا)، مراسمی برگزار میشود که لاهیجان ازمراکز اصلی آن است.نام این مراسم «چهل منبر» است.در این مراسم، خانواده هایی که درمنازلشان روضه ی سالانه برگزار میشده ومی شود، «منبر»ی را که برآن روضه خوانده میشود، به جلویِ درب خانه منتقل میکنند. در «نمکار/نمکیار/ نمیار» (که ظرفی سفالی ست و در زندگی روزمرّه، موادّغذایی مورد نظر را در آن میسابند)، خاک میریزند و آن را روی منبر قرار میدهند و یک عدد شمع، درون نمکار روشن میکنند. در کنار این ها، یک ظرف برنج نیز روی منبر قرار میدهند.بعد از اذان مغرب، افراد صاحب نذر با در دست داشتنِ شمع و خرمایی که تهیّه کرده اند، و با نیّتِ برآورده شدنِ خواسته شان، به سمت مسیرهایی که ممکن است در آنها منبر وجود داشته باشد، حرکت میکنند.در واقع، فلسفه ی وجودی این مراسم را میتوان «درخواست برآورده کردن نذر، ازکسانی که برمنبرها در رثایشان، روضه خوانده میشود» دانست.در قدیم، بسیاری با پای برهنه به این مراسم میرفتند و در حال حاضر نیز، برخی اقدام به این کار میکنند.افراد، در کوچهها ومسیرهایی که تاریکی شان با نور شمعها روشن شده است، راه میروند. بر سرِ هر منبر، شمعی روشن میکنند، مشتی برنج بر میدارند و یک عدد خرما، به جای آن قرار میدهند.این کار، چهل بار تکرارمی شود (چهل شمع، بر چهل منبر،روشن میشود) و بر سرِ هر منبر، افراد، در دل، برآورده شدنِ نذرشان را طلب میکنند.در واقع، روشن کردن شمع، و قراردادنِ خرما، به جای برنجی که برداشته میشود را میتوان، سهیم کردنِ صاحبخانه در ثواب عمل دانست.و اینکه: در صورتِ صاحب نذر بودنِ صاحب خانه، خواستهی او نیز، برآورده شود.در پایان، افراد به خانههای خود باز میگردند و مقدار برنجی را که جمع شده است، در غذایشان مورد استفاده قرار میدهند، تا از برکات آن بهره مند شوند. صاحب خانهها نیز«نمکار» را در جایی مشخّص برای مراسم سال آینده قرار میدهند وخرمای روی منبرها را با نیّتِ برآوری نذرشان، مصرف میکنند.به طوریقین، این مراسم، ابتدا در مناطق شرق گیلان(خصوصن لاهیجان، که مرکزِ حکومتی بیه پیش بوده است) پاگرفته، و سپس در دورانِ جدیدتر در سایر مناطق رواج یافته است. زیرا در قدیم، مناطق شرق وجنوبشرق گیلان، محل اصلی سکونت و تراکمِ علویان و شیعیان بوده اند، و برگزاریِ چنین مراسمی، بیشتر در فرهنگ شیعه رواج دارد.جایگزینی «برنج» و«خرما» در این مراسم را میتوان صورتی نمادین از مبادله ی فرهنگ زندگی نیز، در نظر گرفت. که؛ «برنج»، محصول اصلی ساکنان جلگه ی گیلان است و «خرما» محصول اصلی مناطق زندگی امامان شیعه.درپایان،نکته ی مهمی که نباید فراموش کرد، اینکه: این مراسم، اگرچه از فرهنگ و اعتقاداتِ شیعه نشأت گرفته، امّا بر پایه و تحتِ تأثیرِ کامل فرهنگ مردمِ بومی گیلان، به شکلِ موجود درآمده است! ارسال مطالب بیشتر
چهل منبردربعضی از شهرستان های گیلان در شبِ پیش از دهمِ محرّم (عاشورا)، یعنی بعد از اذان مغربِ نهم محرّم(تاسوعا)، مراسمی برگزار میشود که لاهیجان ازمراکز اصلی آن است.نام این مراسم «چهل منبر» است.در این مراسم، خانواده هایی که درمنازلشان روضه ی سالانه برگزار میشده ومی شود، «منبر»ی را که برآن روضه خوانده میشود، به جلویِ درب خانه منتقل میکنند. در «نمکار/نمکیار/ نمیار» (که ظرفی سفالی ست و در زندگی روزمرّه، موادّغذایی مورد نظر را در آن میسابند)، خاک میریزند و آن را روی منبر قرار میدهند و یک عدد شمع، درون نمکار روشن میکنند. در کنار این ها، یک ظرف برنج نیز روی منبر قرار میدهند.بعد از اذان مغرب، افراد صاحب نذر با در دست داشتنِ شمع و خرمایی که تهیّه کرده اند، و با نیّتِ برآورده شدنِ خواسته شان، به سمت مسیرهایی که ممکن است در آنها منبر وجود داشته باشد، حرکت میکنند.در واقع، فلسفه ی وجودی این مراسم را میتوان «درخواست برآورده کردن نذر، ازکسانی که برمنبرها در رثایشان، روضه خوانده میشود» دانست.در قدیم، بسیاری با پای برهنه به این مراسم میرفتند و در حال حاضر نیز، برخی اقدام به این کار میکنند.افراد، در کوچهها ومسیرهایی که تاریکی شان با نور شمعها روشن شده است، راه میروند. بر سرِ هر منبر، شمعی روشن میکنند، مشتی برنج بر میدارند و یک عدد خرما، به جای آن قرار میدهند.این کار، چهل بار تکرارمی شود (چهل شمع، بر چهل منبر،روشن میشود) و بر سرِ هر منبر، افراد، در دل، برآورده شدنِ نذرشان را طلب میکنند.در واقع، روشن کردن شمع، و قراردادنِ خرما، به جای برنجی که برداشته میشود را میتوان، سهیم کردنِ صاحبخانه در ثواب عمل دانست.و اینکه: در صورتِ صاحب نذر بودنِ صاحب خانه، خواستهی او نیز، برآورده شود.در پایان، افراد به خانههای خود باز میگردند و مقدار برنجی را که جمع شده است، در غذایشان مورد استفاده قرار میدهند، تا از برکات آن بهره مند شوند. صاحب خانهها نیز«نمکار» را در جایی مشخّص برای مراسم سال آینده قرار میدهند وخرمای روی منبرها را با نیّتِ برآوری نذرشان، مصرف میکنند.به طوریقین، این مراسم، ابتدا در مناطق شرق گیلان(خصوصن لاهیجان، که مرکزِ حکومتی بیه پیش بوده است) پاگرفته، و سپس در دورانِ جدیدتر در سایر مناطق رواج یافته است. زیرا در قدیم، مناطق شرق وجنوبشرق گیلان، محل اصلی سکونت و تراکمِ علویان و شیعیان بوده اند، و برگزاریِ چنین مراسمی، بیشتر در فرهنگ شیعه رواج دارد.جایگزینی «برنج» و«خرما» در این مراسم را میتوان صورتی نمادین از مبادله ی فرهنگ زندگی نیز، در نظر گرفت. که؛ «برنج»، محصول اصلی ساکنان جلگه ی گیلان است و «خرما» محصول اصلی مناطق زندگی امامان شیعه.درپایان،نکته ی مهمی که نباید فراموش کرد، اینکه: این مراسم، اگرچه از فرهنگ و اعتقاداتِ شیعه نشأت گرفته، امّا بر پایه و تحتِ تأثیرِ کامل فرهنگ مردمِ بومی گیلان، به شکلِ موجود درآمده است!