شبکه اجتماعی گردشگری تیشینه

رازهای کهن‌ترین عبادتگاه ایران (2)
زیگورات چغازنبیل در نیمه اول سده بیستم میلادی شناسایی و از سال ۱۹۵۱ میلادی طی ۱۱ سال به وسیله رومان گیرشمن، باستان شناس فرانسوی، از زیر خاک بیرون کشیده شد. گیرشمن عقیده دارد که زیگورات، ساختمانی ۵طبقه با حدود ۵۲ متر ارتفاع بوده است. اما اکنون فقط طبقات اول و دوم به بلندای ۲۵ متر باقی است. آوار سه طبقه فروریخته به شکل تلی از خاک در بالای زیگورات دیده می‌شود.
از درهای چوبی معبد که با میله‌های شیشه ای تزئین می‌شدند ، چیزی باقی نمانده ، اما پاشنه سنگی درها در گوشه ای از محوطه به چشم می‌خورند. بی شک دروازه‌های ورودی زیگورات شکوه گذشته را ندارند ، اما هنوز هم سخت باصلابت جلوه می‌کنند و اگر خوب بنگریم ، شاید گاوهای نری را که در کنار دروازه‌ها جاخوش کرده بودند و از معبد محافظت می‌کردند ، ببینیم . قطعاتی از این گاوهای سفالین از محوطه زیگورات به دست آمده است ، به علاوه مهرهای استوانه ای و اشیای تزئینی از جنس سنگ و سفال و فلز که در هر معبدی به وفور یافت می‌شدند .
زیگورات به صورت طبقات متداخل ساخته شده بود و هر طبقه بالاتر و البته کوچکتر از طبقه دیگر بود .
در واقع زیگورات یک جور هرم بود که احتمالاً پنج طبقه داشت ؛ اما امروزه تنها دو طبقه از آن باقی است و بقایای طبقات بالاتر نیز به شکل تلی از خشت به چشم می‌آید. داخل معبد تو پر است و جز پلکان هایی که در چهار طرف بنا تعبیه کرده اند و راهی است برای رسیدن به طبقات بالا ، فضای درونی دیگری دیده نمی‌شود.
درون حصار اصلی و مقابل سه ضلع از چهار ضلع زیگورات، سه سکوی مدور با کتیبه هایی به خط میخی دیده می‌شود. باستان شناسان حدس می‌زنند که این سکوها پایه مجسمه‌های بزرگ شاه عیلام بوده اند.
همچنین در برابر شش دروازه از دروازه‌های هفتگانه زیگورات، آثار معابد کوچک نمایان است. این معابد به دیگر خدایان عیلامی اختصاص داشتند و زیارت آنها مقدمه ای بود برای عبادت خدای اینشوشیناک.